แม้แต่ไอวอรีโคสต์ที่อยู่ใกล้เคียงซึ่งมีสายสัมพันธ์อันยาวนานกับฝรั่งเศสก็ได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐฯ มากกว่าไลบีเรียในปี 2558 และจะได้รับมากขึ้นในปี 2559 ต่อเนื่องไปจนถึงปี 2560ไอวอรี่โคสต์ได้รับ 141,244,000 ดอลลาร์จากสหรัฐอเมริกาในปี 2558 ขณะที่ไลบีเรียได้รับเพียง 104.69 ล้านดอลลาร์ ในปีปัจจุบัน 2016 ไอวอรี่โคสต์ได้รับ $145,685,000 จากสหรัฐอเมริกา ในขณะที่ไลบีเรียได้รับเพียง $125.37 ล้าน
ในช่วงปี 2560
ไอวอรี่โคสต์จะได้รับเงิน 145,745,000 ดอลลาร์ ในขณะที่ไลบีเรียคาดว่าจะได้รับเพียง 110.89 ล้านดอลลาร์ซึ่งต่ำที่สุดในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจุดไตร่ตรองสำหรับไลบีเรียอย่างไรก็ตาม หากไม่มีนโยบายแอฟริกาที่ชัดเจนและชัดเจน ดร. กิลพิน เช่นเดียวกับเลวินสัน เห็นพ้องต้องกันว่าจากการส่งงบประมาณเมื่อเร็วๆ นี้ชัดเจนว่าทรัพยากรทางการเงินที่อุทิศให้กับความช่วยเหลือเพื่อการพัฒนา (ความช่วยเหลือ) จะลดลงอย่างมาก “สิ่งนี้จะส่งผลกระทบต่อประเทศอย่างไลบีเรียอย่างแน่นอน นอกจากการลดจำนวนเงินช่วยเหลือแล้ว ยังมีแนวโน้มมากที่สุดที่จะมีการทบทวนวิธีการให้ความช่วยเหลือ และการประเมินผลประโยชน์ที่คาดว่าจะได้รับสำหรับผู้บริจาค (สหรัฐฯ) และผู้รับ (เช่น ไลบีเรีย)
แม้ว่าสิ่งนี้อาจฟังดูเข้มงวด แต่อาจมีซับในสีเงิน ประการแรก ประเทศต่างๆ เช่น ไลบีเรียสามารถใช้สิ่งนี้เป็นการหยุดชั่วคราวเชิงกลยุทธ์ ซึ่งรัฐบาลและประชาชนสามารถวิเคราะห์บทบาทที่ความช่วยเหลือมี (และอาจมีบทบาท) ในการพัฒนาประเทศของตน
คำถามที่มักติดปากชาวแอฟริกันจำนวนมากคือ “ความช่วยเหลือจากต่างประเทศไปไหนหมด” นี่อาจเป็นโอกาสในการทบทวนคำถามนี้และให้ความชัดเจนสำหรับทั้งนโยบายและประชาชน ประการที่สอง ประเทศต่างๆ เช่น ไลบีเรียสามารถใช้โอกาสนี้ในการคิดนอกเหนือความช่วยเหลือ
การค้าเป็นเครื่องมือที่เชื่อถือได้และยั่งยืนสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจ การสร้างงาน และสวัสดิการทางเศรษฐกิจและสังคม การบริหารของทรัมป์มุ่งเน้นไปที่การค้า นี่อาจเป็นอีกด้านที่ทั้งสองประเทศสามารถสร้างความร่วมมือที่เป็นประโยชน์ร่วมกันได้”
ดร. กิลพินเสริม
“มีสัญญาณที่น่ากังวลเกี่ยวกับแนวโน้มในอนาคตด้วยความช่วยเหลือของสหรัฐฯ 1 กุมภาพันธ์ 2017 “พระราชบัญญัติความช่วยเหลือแก่พันธมิตร” ซึ่งนำเสนอโดยสมาชิกสภาคองเกรสแห่งสหรัฐอเมริกา Mark Meadows (พรรครีพับลิกัน รัฐนอร์ทแคโรไลนา) มีวัตถุประสงค์เพื่อ “ห้ามเซเนกัลจากการรับความช่วยเหลือด้านการพัฒนาบางรูปแบบเป็นระยะเวลาสองปี” เนื่องจากเซเนกัลร่วมสนับสนุนสหประชาชาติ มติคณะมนตรีความมั่นคงที่ 2334
ดร. กิลพินกล่าวว่า นักวิเคราะห์บางคนได้แสดงความกังวลเกี่ยวกับการคาดการณ์การได้รับการพัฒนาโดยคำนึงถึงผลประโยชน์มากกว่าคุณค่าหรือความต้องการ “เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสิ่งที่ไลบีเรียจะต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ”
ในหลักการพื้นฐานข้อที่สองของกฎหมายที่อธิบายโดยศาลฎีกาผู้ทรงเกียรติแห่งไลบีเรียในความเห็นของ Selena Mappy-Polson ศาลถือว่าสิทธิในการเลือกตั้งเป็นสิทธิขั้นพื้นฐาน แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับอย่างชัดเจนภายใต้บทที่สาม (สิทธิขั้นพื้นฐาน) ของปี 1986 รัฐธรรมนูญแห่งไลบีเรีย
